Kaç zamandır buraya uğrayamıyor, uğrasam da yazamıyorum.
Aslında bir çok şey geçip gitmişken. Kafama en çok takılı kalanı yada buraya yazma erginliğine ulaşanları yazmak istiyorum.
Kaç zamandır kafama takılan; Bir şeyin sihri o büyüsü gidince asla eskisi gibi olmadığı.
Her insan ilişkisi bir camdan küre!
Bir yere çarptığın da tamamen kırılmasa da. Çatlayan yer yavaş yavaş ilerliyor diğer uca doğru. Siz farkında olmasanız da.
Hevesinizi kıracak bir söz, davranış olduğunda " acaba? " dediğiniz de artık kendiniz bile engelleyemiyorsunuz.
Sanki makara artık boşa sarıyor. Kenarından köşesinden de tutsanız o makara boşa sarıyor.
Nerede o fanus elimde tuz buz oluyor ben de bilmiyorum.
Öncesinde fanusa attığı her taşa göğüs gerdiğinizi fark ediyorsunuz. Ama ne kadar da önüne geçseniz bazı şeyleri atlatmaya çalışsanız.
Siz de biliyorsunuz ki artık koruyacak gücünüz kalmamış.
Size söylediği şaşırtan savunmalarını " ne olur ikna et beni " diye yalvaran şekilde dinliyor, lafların arasından kendinizi ve arkadaşlığınızı çıkartmaya çalışıyorsunuz.
Fark ettiklerim ; Sizin inandığını sandığı gerçek olmayan şeyler, aslında sizin gördüğünüz görmek istediğiniz gibi biri olmadığı, Sizin hep yumuşak karnınızdan tutmaya çalışması vs vs vs ...
En ufak bir gerilimi, senden çıkartmaya çalışıyorsa ve ilk önce elindeki taşı sana atmaya kalkıyorsa...
Artık korunacak cam fanus da yoktur ortalıkta.
Sadece size hoş davranmaya çalışması ikna etmiyor. Başkasına nasıl davrandığı da önemli oluyor benim için.
Bunların hepsi yeni başlayan arkadaşlıklar da yada ilişki olmaya çalışan durumlar da gerçekleşiyor.
Kemikleşmis olanlar da elinizdeki artık cam fanus dan çıkmış çelikten bir top oluyor.
İşte o cam fanus elinizde tuz buz olduktan sonra. O hala eski ben sanıyor..
Ne kin ne nefret ne kırgınlık kalıyor bende ....
Anlattıkları şeylerde gözlerime baktığında eski beni arıyor sadece..
Arıyor da soramıyor " ne oldu?" diye..
Aslında oda farkına varıyor . Tuz buz olduğunu..
Yok muş gibi çabalıyor sadece ve sade...
Paylaştığım 10 şey varken 5 e düşüyor bir adım sonra 3 e düşüyor.
Fark ederse yine 5 e çıkıyor. Ama asla 6 olmuyor !
Ne ben o vardığım yerden dönebiliyorum.
Ne de beni o yerimden kımıldata biliyor.
İçim buz gibi oluyor.
Ufalıyor ufalıyor..
Kafamı çevirip bakamıyorum...
Eskiden gözlerimin hizasından baktığım kişiye.
Ben istesem de eskisi gibi bakmayı .
Gözlerim istemiyor artık.
** Foto : http://vizorgunlugu.blogspot.com/ dan alınmıştır
Ben öyle olduğunda hiç düşünmeden atıyorum hiçte acımıyorum .Tavsiyede ederim canımmmm .
YanıtlaSilBen zaman içinde eriyerek yok ediyorum.. Kendiliğinden oluyor oda
YanıtlaSilBenziyoruzzzz
YanıtlaSilNeden acaba Mehbup'um :)))
YanıtlaSilçok güzel yazmışsın ruh ikizim. daha çok yaz, daha sık yaz.
YanıtlaSilİkizim Aslım. Sık yazamiyorum ya :/
YanıtlaSil