İnstagramda eski postlarımdan birine bu cümleyi kurmuşum.
"Her karanlığın bir aydınlık çıkışı var. "
Hepimizin bildiği, ama o karanlıklarda kaldığımız zamanlarda çok da aklımıza getiremediğimiz bir şey aslında
2020 aslında evrensel olarak da olsa karanlık bir yıl yaşanıyor. Umarım bu durum katlanarak devam etmez.
Kişisel hayatlarımızda karanlık tünellere girdiğimiz durumlarda bocalayıp asla bitmeyecek gibi gelen duygular sarıyor.
Şu fotoğrafa baktıkça, aslında biraz da böyle davrandığımı fark ettim. Yolun başında tedirgin olup korktuğum, şöyle bir yola / sürece bakıp bekleyip nasıl ilerlerim diye kontrol ettiğim ve önce minik adımlarla sonra el yordamı ile ilerlediğim. Düşeceğimi bile bile bazı yerlerden koşarak da ilerlediğim ( evet düşeceğini bile bile.. İnsan düşmeden düşmemesi gerektiğini anlamıyor bazen. )
Yanımda birinin olması insana daha güç veren şey ( yeni öğrendim bunu, öyleymiş) ama bunlar nadir olan şeyler. O zaman korkularınız daha aşılabilir oluyormuş..
Bu tünellerde kah kör dalış yapıp ilerleyerek, kah yere düşüp dizlerimiz kanayarak, kah umutsuz kalıp saatlerce o yerde kıvrılıp zamanın geçmesini, birinin seni oradan kurtarmasını bekleyerek geçer. Ama biliriz ki kimse sizi kurtarmaz/ kurtaramaz. Ancak kendimizin bu ışığı bulacağını biliriz. En umutsuz olduğumda bu sürecin geçeceğini, bir şekilde doğru /yanlış yol alacağımı, o ışık huzmesini dahi bulacağımı hatırlamaya, kendime hatırlatmaya çalışıyorum. Kalk, kalk ileri ! diye diye kendime gaz vere vere.. Kah sürünerek kah kendime gazla koşarak.. Yeter ki bir ışık bulayım.. Kendimin kazacağı yerler de olsa devam etmek.. Karanlık yollarda sadece, kalkamayacağım yerlere düşmemek desturuyla ilerlemek.
O ışık, umudunu kaybetmediğin, yorulup yere çakıldığında bile kalkmadığın surece bulamayacağımız bir yol.
Tünel çıkışında ağzımız yüzümüz dağılmış üstümüz başımız yıpranmış olabilir. Geçer, onlar da geçer. Vazgeçmediğimiz sürece sarılacaktır o yaralar. Sarıldı da .
Herkesin kendi içinde bulduğu bir çok yöntem olabilir. bunlari ilk bende keşfetmedim.
Yeter ki vazgeçmemek! Belki de panzehir bu .
Işıksız yollarda, her zaman ışığa ulaşma gücünün gelmesi dileğiyle
Yorumlar
Yorum Gönder