Tam 4 yıl oldu!
4 yıl dediğimde sanki çok olmuş gibi. Ama şöyle düşündüğüm de acısı alışılmış olsa da gittiğin sanki daha yeni gibi .
Sanki yine gittiğimde eve, görecekmişim gibi. Her annemle konuştuğum da bir kez daha farkına vardığım. Her aklıma geldiğinde yüzümde özlemle gülümsememe neden olan.
Belki de ilk defa gidişini kabullendim artık. Belki de ..
Çocukluğumdan hatırladıklarım; Bayramlarda , senelik izinler de bir araya geldiğimiz.
Ve hep özlediğim.
Kardeşler arası kavga ettiğimiz de, sen gelince okutmak için deftere yazdıklarımız.
Kardeşler arası kavga ettiğimiz de, sen gelince okutmak için deftere yazdıklarımız.
" Ablam saçımı çekti, kardeşim bana vurdu" dan öteye geçmeyen, sen gelince asla aklımıza gelmeyen şikayetlerimiz.
Bizler için gittiğin yerlerden bizlerden ayrı yaşayarak ve uzak yaşayarak geçirdiğin, deli gibi çalışarak geçirdiğin bir ömür.
Tam evliliğinin ve emekliliğinin rahatını yaşayacakken ve yapmak istediğin bir çok hayal varken.
En son yılbaşında; arzu ettiklerini anlatırken. Benim için " Senden korkum yok. Her şekliyle ayakların üzerinde durursun ! " dediğinde. Yıllardır senin asi kızın olsam da bana hep hayır! desende .
O an verdiğim mücadelenin senin gözünde gurur duyduğuna mı sevineyim. Yoksa benim için başka şeyler demediğine mi yüreğim burkulsun bilemedim.
Çocukluğumdan itibaren hep özlemiştim seni. Seninle asla senin ve benim özlediğim bir baba kız olamadık belki . Hep asi olduğumu düşündün. Sana benzediğim için belki de .
Ama o ev tuttuğumu öğrendiğinde 1 yıllık bana olan küslüğüne rağmen " ihtiyacın var mı? " diye sorman benim en büyük ihtiyacım olan şeydi..
Sen bizden gitmeden 1 gün önce, hastaneden telefondaki sesin de " gelmene gerek yok, sonra gelirsin " dediğin de ne ben, ne sen, ne kimse de bunun böyle olacağını bilmiyordu.
Her şeyi ince eleyip kimsenin aklına gelmeyen sorulara cevap arayarak araştırdığın ve rahatlayınca çokta önemsemediğin bir durumdan sonra
Gidişin!
Erken ve apansız gidişin.
Ve seni son gördüğümde. O an canın acımıştı belli. Alt dudağını sıkmışsın. Gitmedi o an uzun süre benden.
Sonra, hep aklımda en son beni uğurlayışın kaldı. Otobüs terminalinde ben otobüsten sana el sallarken.
Yeşil parkan, kareli gömleğin, başın üşüdüğü için bazen evde dahi çıkarmadığın takken, kahverengi kadife pantolonun ve elinden düşürmediğin, kulağımda hep sesi olan tespihin. Ve sürekli elinle uçlarını kıvırdığın kaşın
Biliyor musun ? sanırım senden gördükçe beynimde kalmış ki.
Daima sağ elimi kullanmama rağmen, Sol elimle tek yapabildiğim şey hızlı şekilde tespih çevirmek.
Daima sağ elimi kullanmama rağmen, Sol elimle tek yapabildiğim şey hızlı şekilde tespih çevirmek.
İnanmasam da nedenini sorgulamadığım ama beni bu düşüncenin rahatlattığı bir şey var.
Seni düşündüğümde beni görüyorsun. Ve gülümsüyorsun. Buna inanmak istiyorum.
Her yattığın yere gittiğimde ne kadar gerçek dışı olursa olsun senin bizi benim seni gördüğüme inanıyorum.
Orada rahatlıyorum ben. Önce çok acı verdi seni orada görmek. Herkes gibi oraya yakıştıramadım. Ama sonra senin olduğunu düşündüğüm, bizi karşılama yerin olan yattığın yer.
Sanki seni görmüş gibi.
İnsan gidenlere üzülürken bencil oluyor. Onu bir daha göremeyeceğimiz ve ihtiyacımız olduğunda yanımızda olmayacağından.
Peki ya gidenin yaşayamadıkları?
Senin görmek istediğin şeyler de, gördüğünde ne çok mutlu olacağını düşünüp erken gidişin ve eksikliğin tekrar çarpıyor yüzümüze.
Ve yine senin bizi gördüğünü düşünüyorum böyle zamanlarda.
Çok çabuk geçti zaman . Senden sonra benim için bir çok şey değişti. Düşünce yapım değişti. En acısıydı yaşadığım şeylerin. O zaman fark ettim ki en acısıymış.
Hayat dediğin şey bir anlık bitiş. Geri de bıraktığın insanlardaki ya nefret yada hoş gülümseme.
Ve gördüm ki hiç bir acı sonsuz değil. Değişiyor ve hayat devam ediyor. Alışıyorsun.
Ve kalbimi kıranların asla ama asla artık acılarını uzun tutmadım içim de . Ölüm acısı bile geçiyor ki zamanla.
Yaşayanların acısı mı sürecek?
Yarın! Yarın her şey daha farklı çıkıyor önümüze.
Daha önceden de uyguladığım şeyler sabitleşti .
Ertesi gün mutsuz uyanacağın şeyi yaşama!
Keşke dememek için sonuna kadar yürü.
Yarın her şey için geç olabilir.
Rahat uyu.
** Bugün bir ölüm + bir doğum yıl dönümü .Hayat!
27.04.2012 İstanbul
|
Sadece "şimdimiz" var...
YanıtlaSilMalesef Onur.
YanıtlaSilYuregime dokundun vilim, hem de nasil.
YanıtlaSilAslısınımmmm! Öperim yüreğini.
YanıtlaSilBenimde yüreğim öpülsün istiyor onlyim .Acılardır bizleri olgunlaştıran canım melekler gibi uyusunlar bizlerde gideceğiz yanlarına .
YanıtlaSilvisnap'ım senide öperim tabiki. daha biz gitmeyecegiz. zamanimiz var visnem.
YanıtlaSilmekanı cennet olsun.. belki hiç olamadık desen de eminim o da seni çok seviyordur..
YanıtlaSilÇok tesekkur ederim Can, Onun kendi dilinde sevdigini hissediyordum.
YanıtlaSil